Demonolodzy

,,Ed i Lorraine Warren. Demonolodzy"
Gerald Britte

    Każdy kto chociaż trochę interesuje się zjawiskami nadprzyrodzonymi, bądź zwyczajnie lubi horrory na pewno zna takie tytuły jak ,,Obecność", ,,Udręczeni" czy ,,Amityville". Jako, że do powstania tych filmów posłużyły prawdziwe wydarzenia, w których w różny sposób uczestniczyli p. Warrenowie polowałam na tą książkę od kiedy dowiedziałam się o jej wydaniu. Liczyłam na wyjaśnienia, bądź rzetelne informacje udzielone, jakby nie patrzeć przez fachowców. Srodze się zawiodłam gdy dostałam zlepek informacji, które zna każdy, kto obejrzał ,,Omen" czy ,,Egzorcystę". Banalne powtórzenia, unikanie odpowiedzi i lawirowanie, ślizganie się po temacie jak po tafli lodu. Uogólnianie, opisywanie zjaw i duchów w sposób niemalże infantylny. Są zasady, których demony złamać nie mogę ale w dalszej części widzimy, że jednak je łamią- bez wyjaśnienia. Brak jakichkolwiek danych, przekonywujących dowodów, które przecież Warrenowie zbierali, dogłębnie badając każdą sprawę. Po kimś, kto jako jedyny współpracował z Watykanem- no przepraszam bardzo, ale spodziewałam się odrobinę więcej.
   Oczywiście biorę pod uwagę to, że wyjawienie każdej tajemnicy mogłoby nieść ze sobą zagrożenie czy katastrofalne skutki. Ale tu nawet sposób narracji był jakby ,,od niechcenia". Gubienie wątków, chaotyczne opisy, wywoływały wręcz ból głowy. Przykładem, który irytował przez całą treść było opisanie i rozróżnienie ducha ludzkiego od demonicznego, a potem zamiennie nazywanie ,,demonem" lub ,,duchem" bez względu na to, którym był bytem. Ponadto śmieszące opisy gdy np. egzorcyzmowana istota krzyczy ,,o mój Boże".
   Dla mnie książka zawierała informacje, które w większości były mi znane. Napisana prosto, wręcz naiwnie. Czytadełko do odhaczenia. Myślę, że dla osób, które nie mają takiego zasobu wiedzy może to być lektura dostarczająca dreszczyku emocji albo i grozy ale też przestrzegająca przed zabawami z ,,drugą stroną".
   Być może oczekiwałam czegoś w zupełnie innym kształcie, chciałam by drzwi zostały uchylone troszkę bardziej. Niemniej jednak Samych Warrenów nie przestałam darzyć sympatią. Trzeba mieć ogromną wiarę by całe swoje życie podporządkować jednej sprawie. I chociaż wiele już powiedziano na ich temat- dobrego i złego, mam nadzieję, że znajdzie się ktoś, kto bardziej profesjonalnie przedstawi światu ich pracę.

Anioł

,,Anioł"
Carla Neggers

    Keira Sullivan jest znawczynią irlandzkiego folkloru i świetną ilustratorką. Kiedy słyszy opowieść o trzech braciach i kamiennym aniele, postanawia udać się na poszukiwania tego artefaktu. Odnajduje miejsce z legendy i zostaje tam uwięziona. Nie zdaje sobie sprawy, że jej tropem podąża morderca.
  Tak w skrócie można nakreślić fabułę książki. W skrócie, bo tak naprawdę jest to opowieść o irlandzkich rodzinach złączonych zbrodnią sprzed lat. Autorka niemalże każdą postać umieszcza na tle rodziny- w większym bądź mniejszym stopniu. Czasem to trochę komplikuje odbiór lektury i trzeba się mocno zastanawiać czy to ta rodzina o której już była wcześniej mowa, czy też inna, kolejna. Ponadto wątki poruszane, nie zawsze są wiarygodne- sprawa zagadkowego utonięcia w Bostonie i uwięzienie Keiry w Irlandii nijak ma się do siebie, a jednak   detektyw Abigail uparcie twierdzi, że ma. Chociaż okaże się, że sprawca rzeczywiście był ten sam, nie poruszono kwestii w jaki sposób Abigail wpadła na ten pomysł. Trochę rozczarowujące dla czytelnika, powiązanie na siłę. Nie ma typowych przesłuchań, zbierania dowodów, tak jakby wszyscy zajmujący się sprawą kierowali się tylko przeczuciem.
   Kolejną niedorzecznością jaką można przytoczyć jest chwila po uwolnieniu Keiry spod gruzów. Dziewczyna siedziała tam całą dobę z kilkoma batonikami i butelką wody. Torowała sobie zawzięcie drogę do wyjścia  i kiedy już wyszła na co miała ochotę?  Otóż na kawałek ciasta. Ciasta! Ja bym pewnie zjadła całego bizona, no ale co ja tam wiem o amerykańskich bohaterkach.
   Ponadto błędy językowe i stylistyczne w niektórych zdaniach po prostu porażają. Trudno przebrnąć przez fragment tekstu gdzie pyszni się zdanie typu ,,chwycił jej rękę i zakręcił ją na ściętej trawie". A to proszę państwa nie opis rozczłonkowywania zwłok tylko...tańca! Jak wszystkie inne potknięcia mogłabym jeszcze przełknąć, to niestety z tekstem tak nielogicznym, ciężko współpracować.
  Są tu elfy i wróżki, miłość i zemsta, żal po stracie i skrywane tajemnice, głosy nie wiadomo skąd i anioły, których właściwie nie było. Taka to mieszanka kryminału, który autorka chciała doprawić dreszczykiem, a wplotła jeszcze harlekina, sensację i wyszło ni pies ni wydra.
    Biorąc pod uwagę, że powieści Carli Neggers znajdowały się na liście bestsellerów New York Tmes'a, a ponadto udziela się jako nauczycielka pisania powieści, zupełnie nie rozumiem poziomu tej książki. Nie rozumiem tez wydawnictwa, które wypuszcza na rynek tak potwornie zredagowane egzemplarze.

Czarny anioł

,,Czarny anioł"
Graham Masterton

       Masterton jest pisarzem, który kształtował moją wyobraźnię na początku przygody z horrorem. Jego opowieści snują się przyjemnie, szybko czytają i budują klimat strachu. Ładnych kilka lat wstecz zachwycałam się każdą jego książką. Czasem wracam jeszcze by odkurzyć, zasmakować tego, co kiedyś mnie poruszało. I być może dlatego, że są to z reguły powtórki, moje wrażenia przy odbiorze są już stępiałe, nie buzują radośnie jak mentos w coli ale coś tam jeszcze całkiem dobrze działa. Tak właśnie było i tym razem.
    Pierwsze sceny to budząca ogromny niepokój i niedowierzanie, scena mordowania całej rodziny. Gdyby w dalszej części klimat emocji utrzymywał się chociaż częściowo na takim poziomie to byłaby to przyzwoita lektura. Zadziałało by gdyby trochę tego ,,pieprzyku" było w dalszej treści.
             Sprawą zabójstwa zajmuje się policjant, który bardzo szybko odkrywa, że sprawca jest tylko posłańcem, a osoby, które również biorą w tym udział, pochodzą z wpływowych środowisk, również z policji. Sam doznaje dziwnych zdarzeń, staje w obliczu utraty własnej rodziny, kariery i życia. Przy okazji poznaje tajemnice skrywane przez własnych rodziców. Wszystko jest zabarwione odrobiną czarnego humoru, sposób w jaki unicestwiono demona jest wręcz infantylny, a koniec następuje zaskakująco szybko. Postacie tworzone przez autora nie są płaskie i bezbarwne, ale nie są też zbytnio skomplikowane psychologicznie.
      Konstrukcja jak to u Mastertona- całkiem dobry kryminał, w którym podejrzany jest zawsze nadnaturalną kreaturą, udającą się w ostatniej chwili unicestwić. Ale czy na pewno kończy się to dobrze?
   Lekka lektura na dwa wieczory, którą wypada znać.

Opowieści Niesamowite

,,Opowieści Niesamowite"
Edgar Allan Poe

      Są takie książki do których wciąż wracam. Które lubię za klimat i esencję tego, czego brak dzisiejszym wydaniom. Jeśli to jeszcze jest książka z biblioteki- pachnąca tym specyficznym zapachem, który znają wszyscy bibliofile świata- zatapianie się w  magicznym świecie jest czystą przyjemnością. Tak jest i z tą pozycją.
    Edgar Allan Poe wciąż jest dla mnie fascynującym romantykiem, który żył krótko, lecz bardzo intensywnie. Chociaż jego twórczość cieszyła się uznaniem, prawdziwą sławą okrył sie dopiero po śmierci. Protoplasta noweli kryminalnej oraz science fiction.Stał się natchnieniem dla Lovecrafta, Dostojewskiego, Conan Doyla, Juliusza Verna, Kinga. Za wszelką cenę starał się wyrwać z utartych, literackich szlaków, otwierał okno do przyszłości.
      Autor tego tomiku pisze z finezją,  eleganckim stylem, z widoczną przebogatą wyobraźnią. Trudno jednak porównać tą twórczość, z tym co mamy teraz na półkach. Ten styl trzeba lubić, by czerpać z niego przyjemność. Zrozumieć, że konstrukcja była o wiele prostsza, a mroczna i posępna aura ma zupełnie inny odcień. Trzeba docenić ten barokowy styl, dostrzec jego urok, zasmakować tego, czym częstował Poe. Styl zdań jakie budował uwodzą i czarują. Pozwolę sobie przytoczyć np ,,och, seraficznie jasna była Ermengarda" , ,,noc była już głęboka, miasto nurzało się w gęstej, wilgotnej mgle, co rychło rzęsistym zakończyła się deszczem". Cudowne...
      Różnorodna tematyka zbioru nie pozwala się nudzić i choć niektóre opowiadania są schematyczne, często przewidywalne to jednak nie psuje nam to odbioru. Kryminał i okultyzm, szaleństwo i ludzkie słabości, choroby i używki, oraz to, co najbardziej grało w duszy Poe- fascynacja śmiercią i lęk przed pochówkiem za życia. Do tego jeszcze odrobina czarnego humoru i groteski.  Czasem przestroga, czasem refleksja.
     Jest to groza, ale zupełnie inna. Wysmakowana i powstała w czasach wiary w wampiry i zombi, strzygi i upiory. Groza, która dała podwaliny dzisiejszemu gatunkowi i jest odbiciem lęków ówczesnych twórców.  Dla nas nie jest już straszna. Po takiej lekturze spokojnie udasz się w nocy po przekąskę, nie zapalając światła, ale jej magia pozostanie w Tobie na dłużej.  Warto się zapoznać, choćby z ciekawości. Nie podobna nie znać tego zbioru, gdy nazwisko Poe jest natychmiast rozpoznawalne.