,,Pustki" Andrew Michael Hurley

   Angielska powieść podszyta gotykiem, nastrojowa i nostalgiczna, duszna od zapachu wilgoci i mglistych oparów, spowita leciutką nutką tajemnic sprzed lat. Tajemnic, które mogłyby się stać głównym tematem tej historii, a jednak autor zastosował zmyślny zabieg i wyprowadził nas na zupełnie inne bezdroża. Trzymając nas za rękę byśmy się nie zgubili, nie dali porwać przypływowi wprowadza nas w świat dwóch chłopców- Andrew (nie wiadomo dlaczego nazywanym Hannym) prawdopodobnie autystyka i jego brata, który jest narratorem. Wsiąkamy w ich dzieciństwo i świat pełen niedopowiedzeń, domysłów, niepewności, moralnych rozterek i fanatyzmu religijnego.

,,Zgroza w Innswich" Edward Lee

Wydawnictwo Dom Horroru, chociaż jeszcze w powijakach, po raz kolejny pokazuje, że jak się chce to się da. Wydanie ,,Zgrozy w Innswich” jest doskonałym przykładem na książkę doskonałą- sztywna, lśniąca okładka, strony z grubszego papieru, solidnie sklejone, poręczna zakładka i czcionka na tyle duża by nie męczyć wzroku.  Bardzo sympatyczna dedykacja autora i moja osobista ,,dwójeczka” od wydawcy  całkiem przyjemnie wzburzyła mi krew niczym Martini wieczorową porą. Już samo trzymanie w dłoniach daje przyjemne odczucia, zapowiada jeszcze większą przyjemność podczas lektury. Czy tak się stało? Czy pomysł Lee to dobry pomysł?  Czy mnie porwało? 

,,Podziemne miasto" Łukasz Henel

Obiecałam jakiś czas temu notkę o tej powieści, więc dogoniłam w końcu obietnicę i oto przedstawiam. Henel zdecydowanie trafia u mnie na wysoką pozycję ulubionych twórców. Jak już dorosnę to będę odkrywcą, wynajdę coś, czego jeszcze nikt inny nie wynalazł, będę mieć tyle forsy, że zasponsoruję  naszych rodzimych twórców i tym samym pokażemy światu, że u nas też umieją pisać. A jak mi jeszcze ktoś powie albo napisze, że nie czyta polskiej literatury bo jest nie warta uwagi to narobię takiego rabanu, że zatęsknią za ostatnią krucjatą. Ale do rzeczy.

Kij w mrowisko czyli nogi na fotach

Dzisiaj luźniejszy temat ale no nie wytrzymiem. Z ludźmi coś jest nie tak. Od jakiegoś czasu z rozbawieniem przyglądam się komentarzom na blogach i grupach dyskusyjnych, które z założenia miały traktować o książkach. Wiecie, takie przestarzałe pitu pitu o literaturze, ulubionych autorach, ścieranie się na argumenty, kulturalne  przekonywanie do własnych racji. Ale to chyba już wyszło z mody. Na tym najweselszym ze światów urządza się lincz na temat zdjęcia profilowego (ty flądro, pewnie taki masz mózg jak wyglądasz), miesza z błotem za uwielbienie Mroza czy Bondy, wytyka błędy często klawiaturowe, a ostatnio hiciorem stały się komentarze do zdjęć. To jest taki odjazd, że jak ostatnio bolał mnie ząb i sobie te komentarze poczytałam to się spłakałam jak wiewiórka po dopalaczach. I zapomniałam co mnie bolało. Polecam.