,,On" Łukasz Henel

   Kolejna moja opinia i znowu Henel. No cóż. Nie będę ukrywać, że mnie facet uwiódł. Brnę więc w jego twórczość i chociaż sięgam po książki coraz starsze- czyli w odwrotnej kolejności niż powstawały, wciąż czuję magię jego twórczości. Widać, oczywiście, coraz lepszy warsztat, bardziej rozbudowane wątki, ale widać też styl, który jest ,,Henelowski" i który bardzo mi się podoba. Peany odśpiewane. Lecimy.

                Głównym bohaterem jest trzydziestokilkuletni  Tomasz, który inwestuje cały swój majątek w zakup opuszczonego pałacyku. Tak opuszczonego, że nawet Jehowi się tam nie zapuszczali. Od samego początku widać jego fascynację tym miejscem. Ale czemu mu się dziwić? Facet ma pomysł na interes, budynek sprawnie zostaje wyremontowany, dookoła malownicze lasy, które również należą do posiadłości, szybko pojawiają się też pierwsi goście, jest również atrakcyjna Beata i ajlowju.  Sielanka niemalże.  Niemalże. Bo obok tych normalnych wydarzeń, dzieją się jeszcze inne. Drzwi od piwnicy wciąż się otwierają, choćby nie wiem ile razy je zamknąć, nocne cienie stają się czymś więcej, wiecznie szwankuje instalacja elektryczna, intruzi niepokojący Tomasza zaskakująco szybko znikają w równie zaskakujących okolicznościach. Tajemnice i pytania bez odpowiedzi, mrok.  Niech wspomnę jeszcze  o miejscowej legendzie, znikającym czarnym kocie, medalionie, którego nie da się zgubić, ludziach, których nie ma, a jednak się pojawiają, gwałtownych nawałnicach, trupach, samobójcach… No powiem, że rozmach ogromny. Ale jak zgrabnie się to wszystko trzyma!

                Lubię opowieści o nawiedzonych domach, nie musi się lać krew , ani flaki nie muszą latać, najważniejsze to wzbudzić ciekawość. I to właśnie tu znalazłam. Poziom strachu- jakby to powiedziała Kardiashanka- doopy nie urywa, ale ten klimat niepokoju jest na dość przyzwoitym poziomie. Dodatkowy atut to nasze rodzime podwórko. Mamy tyle legend, bajań powtarzanych jeszcze przez naszych dziadków, aż grzech nie ugryźć tego ciasteczka. Mam nadzieję, że autor jeszcze nie raz sięgnie po taką właśnie tematykę bo jest w tym po prostu świetny.  

                Na pochwałę zasługuje również zakończenie. Zdawało mi się, ze pozostanie puenta w stylu ,,uważaj kogo zabierasz na stopa” albo ,,nie idź do łóżka na drugiej randce”, ale nie. Nic tak oczywistego Czarodzieje.  Zakończenie jest jak oliwka w porządnym Martini, niby wiesz, że zawsze jest tak samo dobra, ale  jak się wgryzasz to przymykasz oczy z rozkoszą.