Jak straszyć, żeby nie przestraszyć czyli groza dla maluchów

   ,,Koralina" Nail Gaiman

   Nikt nie potrafi zakrzywiać czasoprzestrzeni tak, jak robi to Gaiman. Ze skrawków dziecięcych wspomnień i lęków, buduje światy, które łączą ukryte drzwi, tajemnicze korytarze i magiczne lustra. Spowija swoją historię  dawką strachu i  obaw ale dorzuca też szczyptę przestrogi. Pokazuje nam, że czasem lepiej zostawić w spokoju drzwi, które nie chcą się otworzyć, tak jak niektóre marzenia, lepiej zostawić nie  spełnione.
     

       Dość krótka ale niezwykle wciągająca mini powieść o dziewczynce, która za wszelką cenę stara się wzbudzić zainteresowanie własnych rodziców. Młody czytelnik natychmiast dostrzeże zachowania własnych rodziców- ileż to razy zdarzyło się mamie czy tacie odpowiadać na pytanie, nie odwracając wzroku od monitorów? Ileż razy rodzic zignorował informację, tak istotną dla dziecka? Ile czasu to dziecko spędzało w samotności, zastanawiające się czy nie lepiej, by to wszystko co je otacza zniknęło?  Koralina znalazła sposób- a raczej ktoś wykorzystał jej chęć do tej zmiany, i przeniosła się tam, gdzie wszystko zdawało się spełnieniem najskrytszych snów, rozkoszne, cukierkowe. Czy na pewno jednak ten sielankowy świat nie miał wad? Czy nie był jeszcze gorszy od tego, co dziewczynka tak dobrze znała? I do czego ta cicha dziewczynka będzie w stanie się posunąć, by odzyskać to, co tak łatwo mogło rozpuścić się w niebycie?  

      Czytając książkę z córką, świetnie się bawiłyśmy. Mogłyśmy sobie opowiedzieć o podobieństwach  z życia Koraliny do naszego. Wspólnie krzyczałyśmy ,,o fuuuu” albo ,,o nieeee”, kiedy emocje

 pikowały w górę.  Autor sprawnie budował mroczną otoczkę, był moment, kiedy na chwilę

 musiałyśmy przerwać. Wizja spotworniałego taty nr2 , pełzającego w ciemnościach piwnicy, była

 trochę dramatyczna dla 9latki ;) Ale najważniejszy był efekt końcowy. Słynne zwycięstwo dobra nad

 złem, pochwała odwagi i nasze lekko wilgotne oczy. Ale czasem i superherosi mają oczy w mokrych

 miejscach, więc tym się absolutnie nie przejmujemy!

      Co mi bardzo mocno zgrzytało? Wręcz mnie drażniło. Brak empatii u rodziców,  mechaniczne

 zachowania to jedno, ale Koralina zdawała się być podobnym stworzeniem. Takie młode emo

 żywiące się jedynie mrożonkami. Odizolowana, z mroczną duszą, wyprana z emocji. Po lekturze

obejrzeliśmy film i tutaj rola Koraliny była zupełnie inna. Tutaj żyła, była bardziej realna, wzbudzała

 ciepłe uczucia. Być może Gaiman chciał pokazać, że cała rodzina trwała w emocjonalnym letargu,

 że wszyscy potrzebowali wstrząsu by na nowo odkryć świat i przede wszystkim siebie. Może.

 Dla mnie jednak to było zbyt nie naturalne żeby dziecko zachowywało się w ten sposób.

       Podsumowując- osobliwa, momentami makabryczna, mroczna ale jednocześnie

 mocno wciągająca opowieść na miarę ,,Alicji w Karinie czarów” . Dla dzieci dość mocna, dla

 dorosłych- przypomnienie dawnych lęków, nostalgiczne wspomnienie tych nocy, gdy kołdra na

 głowie chroniła przed potworami….