Anna Dziewit-Meller
Powieść ukazująca echa wojny. Tej wojny, która w naszej świadomości jest wciąż żywa i obecna. Wiele już napisano i powiedziano na temat tamtych dni. Tutaj możemy się przekonać jak nie wiele wiemy o ludzkich dramatach, jak nie wiele nas to obchodzi i jak szybko przejdą do niepamięci.
Wszystko zaczyna się na współczesnym Śląsku. Spokojnemu, dobrze ułożonemu Sebastianowi rodzi się córka. Wtedy zaczyna czuć co to znaczy prawdziwy strach. Co to znaczy ponosić odpowiedzialność za drugą istotę. Miewa koszmary i przerażające myśli. Tak bardzo boi się o bezpieczeństwo córki, że nie odchodziłby od jej łóżeczka. Ale jego lęki są niczym w porównaniu do tego, co wcześniej działo się tam, gdzie dziś mieszka i pracuje. Tam gdzie dr. Luben sprowadzała śmierć na małe dzieci, tłumacząc to badaniami naukowymi, tam gdzie Zefka przeżyła rozstanie z rodziną, gwałty i śmierć dziecka, tam gdzie mały Rysiu byłby skazany na śmierć gdyby los nie zesłał mu anioła...
Konfrontacja przeszłości z teraźniejszością daje nam możliwość wielu doznań. Buntujemy się przeciwko temu, co wydarzyło się wtedy, widząc jednocześnie jak błahe są nasze dzisiejsze obawy. Jak niewiele można zrobić by cierpienia tamtych ofiar nie odeszły w niebyt. Jak trudno zrozumieć oprawcom, że mają krew na rękach.
Tematyka poruszona w książce sprawia, że zastanowimy się nad losem tych, którzy byli świadkami tych okrutnych chwil. Wszyscy ich mieliśmy. Nieliczni jeszcze mają. Jeszcze chwilę. Zastanowimy się nad ich związkami, tak ulotnymi jak okazały się związki pozornie obcych bohaterów tej powieści. Bo oni nie byli obcy. Połączył ich już na zawsze ból i strach, którego my nie jesteśmy w stanie nawet sobie wyobrazić.
Autorka przedstawia minione wydarzenia niemalże chłodno. Jakby usunęła zasłonę i pokazała kilka scen mówiąc ,,tak było". Nie ocenia, nie wyciąga wniosków, te zostawia nam. Zostawia nas samych z uczuciami, które nie sposób stłumić w trakcie lektury. Nie sposób powstrzymać łez i smutki, i cichego jęku ,,mój Boże" i nie sposób spojrzeć później na własne dziecko bez dreszczu niepokoju...
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz